Ik ben schrijver, geen leesbevorderaar. Het duurde een tijdje voor ik dat doorhad. De eerste jaren van m’n schrijverschap probeerde ik antwoorden te formuleren als mensen vroegen waarom lezen belangrijk is, of leuk. Waarom het goed is voor kinderen als ze lezen. Waarom kinderen tegenwoordig minder lezen. Ik dacht daar vaak over na en kon geen antwoord vinden waar ik tevreden over was. Tot ik bedacht dat dit mijn beroep niet is. Ik bedenk verhalen. Die probeer ik zo goed mogelijk op te schrijven. Ik schrijf en bedenk en herschrijf en ik kom dolgraag op scholen om daar over te vertellen. Ik vertel ook graag over mijn lievelingsboeken, over je fantasie gebruiken. Ik laat kinderen met liefde zien dat ze zelf ook een verhaal kunnen schrijven. En ja, ik hoop dat ze door mijn enthousiasme zin krijgen in het lezen van een boek, van mij of van een ander. Maar ik ben geen leesbevorderaar. Zoals een bakker geen eetbevorderaar is. Ze zal graag hebben dat mensen eten en dan specifiek brood en dan nog specifieker háár brood. Maar het aanzetten tot eten is niet haar taak. Haar taak is geweldig brood bakken. Een schilder is geen kunstbevorderaar. Hij zal het fijn vinden als mensen kunst waarderen, want in de verlenging daarvan waardeert men ook zijn werk. Maar het is niet zijn taak mensen naar een museum te krijgen. Het is zijn taak te schilderen wat hij voelt, om prachtig werk te leveren. En om te overleven als dat allemaal weinig geld oplevert. Een profvoetballer is geen sportbevorderaar. Een bouwvakker geen woonbevorderaar. Je kunt een sterrenkundige vragen om uit te leggen aan een verveelde puber waarom natuurkunde belangrijk is, maar dat is niet zijn beroep of taak.
Dus ik kwam erachter dat het helemaal niet stom is dat ik geen antwoord heb op de vraag waarom kinderen wel of niet lezen. Er zijn andere mensen die daarvoor geleerd hebben, die onderwijsmethodes en kinderbreintjes hebben bestudeerd en weten wat werkt en waarom. Ik niet. Want ik ben schrijver, geen leesbevorderaar.
